2016 - Blog 6 - Nog maar heel even
Door: Lisanne Bergman
Blijf op de hoogte en volg Lisanne
29 Juli 2016 | Oekraïne, Rivne
In de middelste groep waar we mee ging verkleden zitten twee jongens Costa en Ivar. Het zijn broertjes en Ivar heeft waarschijnlijk een vorm van Autisme. Ze zitten het hele jaar door in het weeshuis, eentje speciaal voor kinderen met mental problems. Ze hebben alleen nog een vader en di heeft tuberculose en alcoholproblemen. Ze zien deze dus eigenlijk nooit. Ivar is heel leuk, want hij heeft even een duwtje nodig om mee te doen maar als hij die heeft doet die enthousiast mee. Maar ik ben nog veel gekker op Costa. Costa is super slim, kan best goed Engels en doet mee met elke activiteit. Costa heeft altijd zijn broertje in het oog, is altijd met hem bezig. Hij draagt de zorg van zijn broertje op zijn schouders en het maakt hem helemaal niks uit. Hij heeft na deze week zo veel vertrouwen in ons gekregen dat hij gisteren aan het voetballen was met de oudste groep! Zijn broertje was compleet ergens anders op het terrein. Dat hebben wij kunnen doen, wij hebben die last even van zijn schouders af kunnen nemen. Al was het maar een half uurtje, dat doet mij zo goed!
Vanmiddag tijdens het dansen was het echt heel erg warm! Dus de kinderen hadden er niet zo heel veel zin in. Dus pakte Carine één lang papier en heel veel verf en gingen de kinderen verven. Een papier was met mooie tekeningen en een andere was één grote chaos. Die chaos was natuurlijk wat ik vooral heel leuk vond. Carine gooide gewoon verf op het papier en de kinderen gingen er met hun handen door heen. Ik dacht ik wil nog een beetje meer chaos. Dus pakte ik de verf en stopte het op mijn hand en ging verven. Toen kwam er natuurlijk tientallen kinderen om mij heen die ook verf wouden en toen was daar de hele tijd druk mee. En toen was er een prachtig kunstwerk, kinderen met overal verf en ik met overal verf! Het was een groot feest.
Vandaag waren er ook nog twee kinderen van vorige kampen. Eén was een meisje die nu bij al mijn kampen is geweest tot nu toe. Ik heb haar dus twee jaar niet gezien en nu is ze veel ouder en in een puber leeftijd. Twee jaar geleden ging ik haar kietelen en met haar dansen en knutselen en nog veel meer, maar nu vind ze het allemaal niet meer zo leuk omdat ze er moe van wordt. Maar ze heeft nog steeds haar shirt aan van drie jaar geleden en ze lacht nog steeds heel lief naar ons. Vandaag ging ik via een tolk tegen haar zeggen dat ik haar nog herinner van twee jaar geleden en dat ik het tof vind om haar weer te zien. En toen zei ze dat ze ook nog precies weet wie ik ben omdat ik haar gekieteld heb op een grasveld tot ze er helemaal moe van werd. Echt super leuk om te merken dat zo’n herinnering zo lang blijft hangen. Dat we dus op een bepaalde manier echt iets blijvends doe.
De tweede was een jongen van mijn eerste kamp. Hij heeft een mental problem en liep altijd door onze dramastukjes heen en deed soms wel mee met activiteiten maar vaak ook niet en dan ging je gewoon naast hem zitten en dan brabbelde hij wat tegen je en dan luisterde je gewoon naar hem. We noemden hem altijd Jan omdat hij een ingewikkelde naam heeft. En vandaag stond hij opeens op het weeshuis maar dan veel groter, maar verder nog precies hetzelfde. Tussen het team staan, brabbelen, niet perse mee doen maar meteen weer met ons contact zoeken op een bepaalde manier. En ik ben nog steeds een beetje overdonderd over het feit dat hij er opeens weer stond.
Morgen ga ik afscheid nemen van mijn vriendjes en alle andere kindjes, dat vind ik best wel moeilijk. Ik voel ook al aan komen dat ik er moeite mee ga krijgen. Maar dat zien we wel weer en uiteindelijk komt dat goed. Ik ga ze weer ontzettend missen en wou dat ik zo veel meer kon doen, maar ik steun op het feit dat ik ze een hele week heb gegeven en dat ze daar heel lang op door kunnen daar heb ik vandaag het bewijs van gezien!
Heel veel liefs,
Lisanne.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley