2013 - Blog 5

We zijn alweer over de helft, time flies when you’re having fun.
Gister middag zijn we veder gegaan met het scheppingsverhaal en hebben we de kindjes weer aan het kleuren gezet. Alles moet precies tussen de lijntjes en na het uit knippen mag er geen stukje wit meer over zijn. Wat zijn het toch een schatjes, ze zitten allemaal braaf te kleuren, zeggen bijna geen woord en hebben er nog plezier in ook. Daarna ben ik tikkertje gaan doen met Carine, Rutger en de middelste groep. Ze waren allemaal erg enthousiast, maar spelletjes als dat houden ze niet al te lang vol. Al hoewel de meeste kinderen ook genoeg hadden aan stoeien met Rutger, zo af en toe kwam er weer een ouder meisje aan gelopen die een paar keer Rutger, Rutger riep, moest giechelen en weer weg liep. Toen hebben we ze het Ninja spel maar geleerd. Een spel dat onder de meeste die mijn blog lezen wel bekend is en die mensen weten ook dat het niet makkelijk uit te leggen is, maar het is ons gelukt en het was een groot succes! Toen de groep al uit elkaar gevallen was en iedereen wat anders was gaan doen was er nog steeds een groepje meiden die het bleven doen. Later bij de bbq hebben we het ook met het team gedaan ook dat was heel erg leuk. Het blijft een geweldig spel!
Ik heb trouwens ook ligretto meegenomen, ook een goede set. Het spel wordt verslonden hier, niet door de weeskinderen, door de teamgenoten en vooral de tolken erg leuk!
De bbq was ook erg leuk, het team is gezellig en dat maakt deze hele reis nog veel beter. Toen ik die avond naar bed ging kreeg ik jeuk boven mijn wenkbrauw, een muggenbult, ik voelde het al aan komen. Want ja hoor, de volgende dag toen ik wakker werd had ik mijn linkeroog half dicht zitten en natuurlijk jeukt dat niet, nee die moet wel weer pijn doen. Maar we gaan natuurlijk gewoon door met of zonder goed zicht. Gelukkig had Maarten pilletjes bij zich speciaal tegen zwelling, dus daar had ik er één van ingenomen in de hoop dat het zou gaan werken.
Toen was het dan weer zover we gingen weer naar het weeshuis. Telkens als we aan komen rijden rennen er een paar kinderen mee met de auto, raampjes gaan open we schreeuwen dobre den (goeie dag), een van de enige woordjes die ik ken, en ze geven je meteen knuffels, een heel warm welkom elke dag weer. Na weer veel knutselen met jong, spelen met de mini’s zijn we weer gaan dansen. Dat was weer heel erg leuk. De kinderen vinden de stoelendans het alleleukste. We zetten een paar kinderen op de grond in een kring en en de andere mogen rond lopen. Jullie weten vast hoe het spel gaat. De kinderen hebben behalve het spel wie vind het vaakst een stoel, ook het spel gemaakt wie blijft het langst een stoel. Ik besloot om de kinderen die niet meer meekonden doen maar te pakken om met ze dansen. Je laat ze twee rondjes draaien onder je arm en je bent meteen hun nieuwe beste vriendin.
Toen we weer terug gingen naar het weeshuis kwam er meteen een van mijn vriendinnetjes naar mij toe. Ze wees naar twee meisjes die aan kwamen lopen. Ik had ze nog niet eerder gezien. Ze wees naar de meisjes en stak daarna drie vingers naar mij op. Ik snapte er niks van zoals zo vaak, maar had door dat ze mij nu echt wat wou vertellen, dus liep ik naar een tolk. Zij vertelde mij dat het drie zusjes waren die net aangekomen waren. Eén van de zusjes zat later bij mij in de groep. Ze was erg stil wou niet meedoen en elke keer als ik haar iets vroeg kwamen de tranen in haar ogen te staan. Ik heb maar een kleurplaat gepakt en ben naast haar gaan kleuren. Even later vroeg ik aan Carine hoe je vraagt wat is je naam. Ze heet Christina. Ze nam al gauw mijn kleurplaat over en de traantjes verdwenen langzaam. Na het kleuren gingen we met meerdere groepen wat doen, dus Christina verdween al gauw uit mijn hand naar haar zusje. Haar zusjes zaten er al net zo stil en afgesloten bij als Christina in het begin en ik had haar net zover dat ze mee deed. Dus ik tegen de drie meiden zeggen dat ze mee moesten doen, maar ze wouden niet. Christina was wel aan het twijfelen. Uiteindelijk kwam ze toch weer mee en stond de lach echt op haar gezicht.
Hoewel Christina waarschijnlijk geen wees is maar hier zit vanwege de tbc kliniek. Is het geweldig om te merken dat je zo’n meisje dat in het begin zo verdrietig is aan het lachen hebt kunnen maken.