2016 - Blog 7 - Thuis?

Daar zit ik dan weer. Thuis achter mijn computerscherm. Het huis waar ik familie heb, liefde ken en altijd een dak boven mijn hoofd heb en eten krijgen. Het klink allemaal zo vanzelfsprekend maar deze week ben ik weer op de feiten gedrukt dat dit niet zo vanzelfsprekend is.
Maar wat is het een magisch iets, dat zomerkamp van SOL4U. Je ziet zo veel pijn en verdriet, maar er is zo veel meer dan dat. Er is zo veel liefde, zo veel kracht, zo veel energie. En dan heb ik het niet alleen over de teamleden die dit ook heel erg hebben. Ik heb het vooral over de kinderen. Die zo veel meegemaakt hebben, zo veel pijn hebben. Die wij alles wil geven wat we in ons hebben in die ene week. Maar die ons nog zo veel meer terug geven. Zij geven mij de energie, liefde en kracht die ik nodig heb. Ze geven mij een realiteit check. Zij geven mij de beste week van mijn leven en ik kan alleen maar hopen dat ik het terug doe.
Ik zou maar eerst eens beginnen over het afscheid. Nazaar mijn vriendje van twee jaar terug was weer mijn beste vriend. Hij is super ondeugend, heeft prachtige ogen en een geweldige lach. Doet alles om te klieren, maar luister ook naar mij. Hoewel die veel voor elkaar krijgt want ik ben smoorverliefd op hem. Dit is maar één van de vele kinderen waar ik enorm gehecht aan was geraakt deze week. Daarom dacht ik vrijdag avond dat ik het heel moeilijk ging krijgen op het weeshuis. Ik weet echter dat hoe moeilijker jij het maakt, hoe moeilijker het is voor de kinderen (wijze les van Marlieke). Dus heb ik met een aantal teamleden afgesproken dat ik niet zou gaan huilen. Ik had er zelf nog niet zo veel vertrouwen in.
Toen het afscheid dan aanbrak begon dit natuurlijk met chaos! Dansen, foto’s maken, gooien met een bal en knuffelen. De kinderen waren heel vrolijk nog niet zo bezig met het afscheid wat eigenlijk heel positief is. Een laatste ochtend samen lol! Het was echt tijd om doei te zeggen en natuurlijk kreeg ik een dikke knuffel van vele kinderen. Waaronder Nazaar en Zamira. Zamira was helemaal in tranen en ik heb haar proberen te troosten, maar he soms is het goed om even te huilen.
Ik heb uiteindelijk het afscheid gedaan zonder tranen, maar niet zonder moeite. Want wat blijft het moeilijk om de kinderen achter te laten naar ze een week lang zo veel te hebben kunnen geven. Wetend dat ze het zo hard nodig hebben.

Na het weeshuis zijn we Rivne in gegaan en we hebben de stad bekeken met een groepje mensen. Het is een levendige grote stad met veel verschillende marktjes en winkelcentra. We hebben ook nog even een treintje gezeten dat compleet geregeld werd door kinderen! Leuk om te zien hoe de kinderen dit allemaal doen en regelen! Toen we door het centrum liepen waren we natuurlijk zo gek als we zijn dansjes en liedjes aan het zingen van het kamp. Toen Tessa No control van One Direction zong liepen we langs een box. En geloof het of niet maar daar draaide werkelijk dat liedje precies op dat moment. Toeval bestaat niet! Tessa, Matthijs en ik hebben even ons dansje daar midden op straat gedaan en helemaal dubbel gelegen. Het zijn van die kleine bijzondere dingen.
Die avond hebben we nog met het team een cadeautje gedaan aan Dick. Gewoon omdat het een top teamleider is al 5 jaar! Onder andere dankzij hem heb ik er al 3 jaar naar toe kunnen gaan om dit geweldige kamp te organiseren! Topper! Daarna hebben we als afsluiting twee wensballonen de lucht in gelaten en sterretjes aangestoken want zo cool zijn wij gewoon.

Zondag zijn we na een mooie kerkdienst waarin weer heel duidelijk werd hoe dankbaar iedereen is voor het werk dat we hier doen en mogen doen naar huis gegaan. Het was een lange rit van ongeveer 21 uur. Waarin veel een soort van geslapen werd, maar ook veel plezier gemaakt werd. Gekletst, gezongen met stemmen die eigenlijk al naar de knoppen zijn en ga zo maar door.

Deze week heeft mij weer zo veel goeds gegeven. Weer zo veel energie voor het komende jaar, weer zo veel liefde, weer zo veel leerzame lessen, zo veel lol, zo veel knuffels, zo veel meer beweging. Maar eigenlijk is dat compleet onbelangrijk! Want wij hebben dit allemaal kunnen geven aan de kinderen, die het 1000 keer zo hard nodig hebben als wij. De kinderen waar ik alles voor zou doen en geven. Dit is de week waarin compleet mezelf kan zijn, waarin ik doe wat ik het liefste doe, de week waarin ik helemaal op mijn plek ben.

En dat ik dit alles weer heb kunnen doen heb ik te danken aan ons geweldige team. Wat een toppers! Wat een energie, wat een in zet, wat een lol! Maar ook zo veel goede serieuze gesprek, of gesprekken die gewoon nergens over gingen maar ons met hele team de slappe lach bezorgden. Wat heb ik weer een top tijd gedaan! Bedankt! Zonder jullie was dit nooit gelukt!

Nu zijn we weer thuis en gaan we weer door. Maar wat is nu eigenlijk mijn thuis? Want soms voelt het alsof Oekraïne dat is.

Heel veel liefs,
Lisanne