2014 - Blog 6
Door: Lisanne Bergman
Blijf op de hoogte en volg Lisanne
25 Juli 2014 | Oekraïne, Rivne
Vandaag realiseerde ik mij weer hoeveel energie het mij heeft gekost om te besluiten om hier naar toe te gaan. Hoe ik vol onzekerheid in de auto stapte onderweg hiernaar toe. Ik heb er de hele week nog niet aan gedacht. Het lijkt nu allemaal zo irrelevant. Als je die lach op het gezicht van die kinderen ziet en die twee armen om je heen voelt komen van achteren, dan is alles goed. Ik zou hier nog heen gaan voor één knuffel voor de kinderen. Het is nu bijna afgelopen, het einde van de week. Iedereen is kapot, gebroken. ’S Ochtends kijkt iedereen doods voor zich uit, er wordt geklaagd over muggenbulten en spierpijn. ’S Middags bij het hotel verdwijnen de meeste naar hun kamer op hun bed even rustig aan. ’S Avonds zitten we rustig te kletsen, maar geen zwemmen meer. Er lijkt nergens meer energie te zijn. Maar zodra we bij het weeshuis komen staat iedereen te stralen, rennen, tillen kinderen op. De energie straalt ervan af en dat is zo bijzonder. De kinderen geven ons energie en elk beetje dat we nog hebben geven we aan hun, sparen we. Ik denk dat de terug weg erg rustig wordt. Vanochtend was de beste ochtend die ik heb gehad deze week. Ik heb de momenten gehad waar ik om mij heen keek alles in mij op nam en gewoon genoot van alles om mij heen, want wat zien die lachende kinderen er mooi uit. Ik heb genoten van mijn vriendinnetje dat naar mij toe rent en lizana roept. Die gewoon tegen mij aan staat en geniet van mijn arm om haar heen. Ik heb genoten van dat jongetje waar ik nauwelijks mee heb gespeeld maar dat op één of andere manier telkens zijn armen om mij heen slaat en mij de beste knuffel geeft. Ik heb genoten van de oudere jongen die mij uit het niets begon te kietelen en mij goed te pakken had. Ik kan hem niet eens terug pakken want hij kan overal tegen en bovendien is hij veel te snel. Toen kwam er ook nog een moeder van een van de jongens op het terrein, toen wij even pauze hadden liepen ze even het terrein af. Ze hadden hun armen om elkaar heen geslagen en alles straalde uit dat ze elkaar gemist hadden, dat ze van elkaar hielden. Het was zo speciaal om te zien. Als alle kinderen op zo’n manier op gehaald worden zou ik met alle plezier een week lang in mijn eentje voor het weeshuis staan. Al die kleine dingen zijn de dingen waarom ik hier ben gekomen, waarom ik ondanks al het twijfelen toch in de auto gestapt ben, waarom de auto pech niet eens meer uit maakt. Al die kleine dingen zijn zo belangrijk. Ze zijn zo speciaal, het is niet uit te leggen. Het is niet te beschrijven als je die armen niet voelt om je heen en als je die lach niet ziet. Ik heb besloten om vanochtend en vanmiddag alleen nog maar te genieten en nog niet aan het afscheid te denken. Morgen wordt erg genoeg, want één van de full orphan’s was vanochtend al verdrietig en dat is zo moeilijk om te zien.
Nu denken we alleen nog maar aan de leuke dingen, aan de kinderen in het zwembad dat wij gekocht hebben, die je vervolgens doorweekt knuffelen zonder dat je het door hebt. Het is geweldig en de directeur heeft ons vanochtend ook nog bedankt en vertelt hoe geweldig hij het vindt dat we er zijn en dat de kinderen en de medewerkers allemaal genieten en dat doen we samen. Hij zei als laatste dat we volgend jaar weer welkom zijn en ik wil niet liever dan volgend jaar weer terug komen, om dit allemaal weer te voelen en mee maken. Met hopelijk nog veel meer teamleden dan dit jaar.