2014 - Blog 4

Een rust dag voordat het kamp echt gaat beginnen. Toch begon ook deze dag niet echt goed, want Caroline –mijn kamergenoot- had de wekker wel gezet maar op Nederlandse tijd. Dus we werden wakker geschreeuwd door de mensen die het ontbijt klaar gingen zetten. Dat kunnen we nog wel hebben na alles dat we hebben mee gemaakt. Na het ontbijt zijn we vertrokken naar de kerk. Hier hebben we alle bekenden en niet bekenden weer begroet en zijn we bij de dienst geweest.
Tijdens de dienst zijn we één minuut stil geweest voor de vliegtuig ramp. Het was heel bijzonder om de mensen uit dit land hierover te horen. Ze zijn er allemaal net zo van ondersteboven als bij ons. Het is vreselijk. Hier zijn ze er van overtuigd dat Poetin het heeft gedaan, dat was heel duidelijk. Verder merken niks van de onrust die in het land is. Alles lijkt zoals vorige jaar te zijn, voor ons dan.
In mijn blog vorig jaar heb ik volgens mij wel eens geschreven over de man die zijn zoon van de trap aftilde de kerk in, eigenlijk tilde die man zijn zoon over het algemeen. De zoon had nog maar één been, was blind, had een oorlogstrauma, suikerziekte en waarschijnlijk nog veel meer wat wij niet weten. Het was opgevallen dat de man nu zonder zijn zoon binnen was gekomen en in de kerk had gezeten. We hebben dit na de tijd aan Pastor Viktor en Anja gevraagd. Zij vertelden ons het spijtig nieuws dat deze zoon in November op 32 jarige leeftijd is overleden. Dat was heel raar om te horen. Het zijn mensen die vorige jaar een grote indruk op mij hebben achter gelaten. Anja zei er echter wel meteen bij dat het voor de zoon beter was en dit is te begrijpen. Na dit onverwachte nieuws kwamen we uit de kerk en hier stond een vrouw met een kindje van nog geen jaar. Pastor Viktor kent deze vrouw en heeft haar vaker geholpen. Dit kindje heet Vlad en heeft Leukemie. Deze vrouw had niet eens geld voor kleren laat staan voor een behandeling voor haar zoon. Het idee dat er eindelijk een manier is om deze vreselijke ziekte te bestrijden en zo’n geweldig niet verlegen kindje een kans te geven en ze het vervolgens niet kunnen krijgen is zo vreselijk. Dit raakte me echt wel even. We hebben het kindje nog een grote Wuppie gegeven die we in de auto hadden en de moeder wat geld.
Hierna zijn we naar het winkelcentrum gegaan om wat te eten, wat weer een heel raar contrast was.
Toen we eenmaal aan het eind van de middag terug waren en hebben we lekker met z’n allen rustig aan gedaan. We hebben gefrisbeed, gekletst, gelezen en toen wouden we zwemmen. Matthijs had nagevraagd of dit kon en dat kon. Dus wij gaan het zwembad in en ja hoor… Het zwembad was gereserveerd door een stuk of zes Oekraïense vrouwen. Deze vrouwen waren heerlijk aan het genieten van het privé zwembad, naakt. Dus naar wat boze woorden en hand gebaren dat we weg moesten hebben we dat maar gedaan en bij de receptie nagevraagd of het klopte dat we niet welkom waren. Dat deed het. Daar ging ons mooie plannetje.
We zijn maar gaan eten, na het eten hebben we bijbel teksten uitgekozen om het kamp mee te nemen. Dit hebben we vorig jaar ook gedaan. Ik wist dit dus en had thuis al een beetje gezocht naar mooie teksten. Ik had alleen niks gevonden.
Ik heb echter een boek waarvoor elke dag van het jaar een mooie zin in staat. Ik heb dit een aantal dagen vooruit gelezen en op de dag bij 21 juli, de dag dat het kamp echt begint, stond: All kids need is a little help, a little hope and somebody who believes in them. (alles wat kinderen nodig hebben is een beetje hulp, een beetje hoop en iemand die in ze geloofd) Dat is precies waarom ik hier ben. Waarom ik zo graag dit jaar als nog naar Oekraïne wou, waarom de lange reis, de auto pech en alles het waard is. Dat is mijn motivatie. Het kan geen toeval zijn. Of ik nou degene ben die ze echt helpt, of hoop geeft, ik kan het alleen maar hopen. Maar ik doe dit omdat ik wil dat de kinderen zien dat er nog steeds mensen zijn die ze zien, die in ze geloven. Ik wil dat ze dit mee krijgen of ze dat nou van mij krijgen, van iemand anders of van god. Die zin beschrijft zonder te veel of te weinig worden te gebruiken precies waarom ik hier ben en dat is heel speciaal.
Hierna zijn we toch nog weer een keer naar de tunnel of love geweest, vooral voor de mensen die er vorig jaar niet waren. Dit was weer erg mooi, maar het stikte hier ook van de muggen. Dus heel erg geslaagd was het niet.
Als allerlaatste van de dag zijn we met een kleine groep nog zo’n ander half uur gaan zwemmen. Dit keer ging het wel goed. We hadden ons eigen privé zwembad en vreselijk veel lol, alles was dan ook nat toen we weg gingen. Tijdens het zwemmen heb ik even voordat we echt gaan beginnen mijn gedachten op nul kunnen zetten en alleen maar gelachen en lol gehad. Zodat ik morgen met volle aandacht, energie en natuurlijk plezier aan het kamp kan beginnen.
Daar hebben we héél véél zin in!
Tot morgen! Dan zit de eerste dag er alweer op.