2013 - Blog 6

Nagellak, het brengt chaos heb ik gemerkt. Ik liep met een tas vol met allemaal kleuren nagellak het pleintje op. Eerst kwamen de meisje, die ik tot mijn vriendinnetjes heb gemaakt bij mij en liet ik de inhoud van de tas zien. Toen er twee potjes uit waren was de zak binnen een paar seconden leeg. Iedereen was aan het nagellak, allemaal verschillende kleurtjes op één hand, zelfs op één nagel. De mannelijke teamleden moesten er ook aan geloven. Iedereen zat onder de nagellak, de meiden stonden in de rij om de nagels te laten lakken. We begonnen met twee groepen en eindigden volgens mij met ze allemaal.
Toen bijna alle mannelijke teamleden al onder de nagellak zaten was Matthijs nog steeds nagellak vrij. Gelukkig hebben we Maarten, die pakt Matthijs bij zijn schouders en hij doet alles wat hij zegt. Ik heb het gelukkig nog niet hoeven voelen. Ik had op dat moment knal roze nagellak in mijn hand. Eerst kwam er al een tolk achter mij staan die maar bleef herhalen: ‘Please, one normal boy, please.’ Maar daar was ik het niet mee eens. Alleen gingen er zich al snel veel wees kinderen mee bemoeien, allemaal meisjes natuurlijk. De ene wou wel dat er nagellak op zijn hand kwam, de andere niet. Het kwastje was op het geven moment uit het potje en alle meisjes zaten onder de nagellak met dat beetje gezag dat ik daar heb, wat bijna niets is, kreeg ik het voor elkaar dat de meiden op een enkeling na zijn handen loslieten en een stapje naar achteren deden. Toen met de hulp van Maarten heb ik de duim nagel roze gelakt, Maarten vroeg om nog meer maar alle meiden gingen zich er langzaam weer mee bemoeien, daar ging mijn gezag. Maarten en ik hebben hem maar laten gaan. Jammer genoeg moest een van de meisjes zo flauw zijn om de nagellak er metteen weer af te halen. Al met al was het echt een groot succes, ondanks dat daarna alles behalve mijn nagels onder de nagellak zaten.
Die middag vroeg Victor of we met hem een stukje echt Oekraïne wouden zien, daar zei ik geen nee tegen, dus na het eten stapte ik samen met de tolken, Maartje en Rob bij Victor in de bus. Daar begon onze reis over de gaten, hobbels en onverharde wegen. Het is alsof je door een schilderij rijd als je het landschap ziet en met die half instortende huisjes. Toen Victor ook nog een mooi muziekje op zette was het helemaal alsof ik in een film zat. We reden de arme wijken, het zijn eigenlijk allemaal dorpjes achter elkaar. In één van de dorpjes woont een gezin die bij Victor in de kerk komt. We stopten er even en mochten er een kijkje nemen. Victor vertelde dat deze mensen in de stad hebben gewoond maar dat de man van het gezin alcholische problemen heeft hebben ze hun huisje in de stad moeten verruilen, voor dit…. Ik kan het niet eens huis noemen. Je loopt door in hekje dat op in storten staat en komt op een stuk grond met in het midden een huisje. Er liepen drie kinderen rond en twee volwassen, overal staat troep. Pannen met vies water, tafels, van alles. We mochten even de acht puppies van de hond beschouwen, echt heel lief en de koe en de geit die in het hok stonden, het was niet meer dan een hok. Achter het huisje lag een stuk grond waar ze hun groenten verbouwen. Ze zijn volledig zelf voorzienend. We mochten zelfs even een kijkje in hun huisje nemen, wat bestond uit drie kamers, waarvan ik er twee heb gezien. De eerste werd een keuken genoemd, ik zag alleen niks staan wat het voor mij een keuken zo noemen. Het stonk er vreselijk, het was er vies, het was er een troep en het was er klein. Toen kwamen we in de slaapkamer, waar ze met zijn vijfen slapen. Er stond een 1,5 persoonsbed in, een stapelbed en een ledikant. Er was nog een klein stuk waar twee dozen met speelgoed stonden en dat was dan eigenlijk ook alle ruimte die er was. Er stond ook nog een emmer met heel vies water er in, ik denk niet dat ik wil weten waarvoor die was. Toen er werd gevraagd of ze gelukkig waren, zei de vrouw ja, maar ik mis wel de douche. Ze hadden niet eens stroomend water. Ik denk dat wij ons in Nederland niet eens meer voor kunnen stellen hoe het is om zo te leven, ik in ieder geval niet. Toen Peter, de man van de geld hun wat geld wou geven vertelde Victor dat het wel kon, maar dat we het aan de vrouw moesten geven omdat de man het anders misschien aan drank uit zou geven. Peter zei dat de vrouw het geld niet eens aanwou nemen, dus dat hij het maar achter het jurkje van het meisje heeft gestopt.
Op de terug weg heb ik wel drie keer paard en wagen langs zien komen en nee niet als vermaak zoals dat in Nederland altijd gaat, maar om echt spullen en mensen te vervoeren. Het was een beetje als we terug in de tijd waren gegaan.
Wat ben ik toch verwend in Nederland.
De rest van de dag heb ik weer lekker gespeeld met de kindjes, ze weer laten lachen, met ze gerend, gekleurd en rondjes gedraaid, kortom het was weer een geslaagde dag. Nog anderhalve dag in het weeshuis te gaan..